RV Scaldis

- Tekst: Rogier Veenstra -

Corné de Koning zou graag sportambassadeur voor Goes willen zijn. “Ik wil graag laten zien dat je met doorzettingsvermogen en wilskracht heel ver kan komen. Dat geldt ook voor kinderen die op dit moment niet in alles uitblinken, zoals ik dat in mijn jeugd had. Daarnaast is het sporten voor iedereen erg belangrijk. Bewegen is gezond en daardoor verbeter je dus ook je eigen leefwijze.”

Geen water, geen wind, geen bochten.
De 23-jarige Goesenaar loopt de sporthal binnen. De rolstoelen en de hockeysticks hebben voor even plaatsgemaakt voor een rij met ergometers voor het NK-indoor roeien. De zaal is goed gevuld en De Koning loopt gespannen naar zijn plek. Hij ontdoet zich van zijn prothese en neemt plaats op de ‘roeiboot’. Geen water, geen wind, geen bochten, gewoon 1000 meter aan het touw trekken. Vier minuten later is hij kapot, maar wint hij zeer verrassend na pas drie trainingen het toernooi. Zijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn…

Het liefst net als de anderen.
De Koning kijkt terug op een plezierige jeugd, maar moet wel bekennen dat hij ook mindere momenten heeft gekend. Een aangeboren handicap zorgt er namelijk voor dat zijn linkerbeen niet met de rest van het lichaam meegroeit, waardoor hij regelmatig in pijnlijke situaties terecht komt. “Met een handicap leer je leven en dat heb ik ook gedaan, maar er zijn altijd momenten dat je natuurlijk het liefst net als de anderen bent. Vooral op school was dat weleens moeilijk. Zo werd ik tijdens de gymlessen altijd als laatste gekozen en ik kan je verzekeren dat dat alles behalve plezierige ervaringen waren.”

Ik kon mijn energie kwijt.
Ondanks vele operaties gevolgd door soms wel drie maanden in het gips en hij vaak gekluisterd zit aan zijn rolstoel, blijft De Koning optimistisch. Zijn positieve houding blijkt vervolgens zijn vruchten af te werpen, want waar hij in zijn jeugd nauwelijks een sport kon uitoefenen, daar maakt hij op viertienjarige leeftijd kennis met het rolstolhockey: “Dat vond ik fantastisch. Ik kon mijn energie kwijt en voelde me echt betrokken bij een vereniging, dat had ik natuurlijk nog niet eerder meegemaakt. Daarnaast ging ik steeds vaker naar de sportschool om zo fit mogelijk te worden. Op die leeftijd had ik al de drang om aan te tonen dat wanneer je ergens vol voor gaat, er heel veel mogelijk is.”

Het ging wel heel hard.
Vanaf het begin van zijn tienerjaren is de altijd vrolijk gestemde fanatiekeling vol van het sporten en komt hij jaren later bij toeval in contact met het roeien. Doordat hij over veel hockeytalent beschikt wordt hij regelmatig geselecteerd voor de nationale ploeg en. Met de selectie werkte hij, nu ruim een jaar geleden, aan teambuilding in Amsterdam. Tijdens een test op de ergometer, een apparaat waarbij de handelingen op een roeiboot voor een groot gedeelte worden nagebootst, presteert hij het om zonder enige concurrentie de grootste afstand af te leggen. “Ik was wel sterk, vooral door het fitnessen, maar ik wist niet dat ik zo hard kon roeien. Ik was niet de enige die vond dat het wel erg hard ging en zo kwam ik in contact met een trainer van het para-roeien. Hij vroeg of ik Nederlands Kampioen wilde worden tijdens een toernooi dat binnen een maand op de planning stond. Ik had er weinig vertrouwen in, maar ging de uitdaging aan.”

Alles vooral in het teken van het para-roeien.
De rest is geschiedenis, want zijn trainer kreeg gelijk. De Koning won het toernooi en sindsdien veranderde er veel in zijn leven. Doordat de voorliefde voor hockey bleef bestaan, speelt hij zijn wedstrijden als het uitkomt, maar staat sinds een jaar alles vooral in het teken van para-roeien. Ondanks zijn handicap en zijn vooralsnog relatief onbekende status in de topsport, leeft hij volledig voor het roeien. “Ik leef als een echte topsporter, want er gaat geen week voorbij waarin ik minder dan tien keer train. De trainingen bestaan uit krachttraining, duurtrainingen op de ergometers en natuurlijk de uren die ik in de boot doorbreng, want dat is en blijft het leukste wat er is.”

Een thuiswedstrijd voor ons.
Twee dagen in de week is hij in Amsterdam te vinden, om met zijn teamgenoot Esther van der Loos de boot in te stappen om hun dromen na te jagen. Alle trainingsuren leverde hem tot dusver al een vijfde plek tijdens het WK in Korea op, een prestatie van formaat. Toch zitten beiden niet stil, want er is nog veel werk aan de winkel. “Het WK was natuurlijk een hele mooie ervaring en we hebben het goed gedaan, maar we willen meer. Volgend jaar is het WK in Amsterdam, een echte thuiswedstrijd voor ons, en dan willen we voor de prijzen gaan. De concurrentie is erg sterk, maar we gaan er vol voor.”

Niet op zoek naar erkenning.
Toch is er één ultiem doel en dat zijn de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, in de zomer van 2016. Het jonge roeitalent hoopt dat er in de tussentijd nog meer aandacht komt en niet alleen voor het roeien. “Ik ben niet op zoek naar erkenning, maar ik zie wel dat de parasporten in andere landen veel groter zijn. Het blijft natuurlijk jammer dat de Olympische Spelen in Sotchi volledig worden uitgezonden op de televisie, terwijl we niks meekrijgen van de Paralympische Spelen. Ik zou het echt geweldig vinden als ik in Brazilië in mijn zwembroek met een cocktail in de hand een gouden medaille in ontvangst mag nemen en dat heel Nederland dat kan volgen!”

bron: http://www.join2train.org/?p=3211