RV Scaldis

Laat in de middag naderden mijn zoon en ik Henley. Daar beide oevers verbonden worden door een oude smalle brug, zorgde die voor veel filevorming bij de Regatta. Het kostte ons bijna drie kwartier om de  laatste anderhalve kilometer voor Henley te overbruggen. Een stoplicht aan de andere kant van de brug was de oorzaak van het oponthoud. Geleidelijk aan naderden we het stadje en konden we de hectiek zien die de lopende regatta veroorzaakte. Een drukte van jewelste. Auto’s en voetgangers verdrongen zich over de brug om naar hun bestemming te gaan. Er liepen veel mensen in de vereiste dresscode en ook jonge kerels in uniformen van hun roeiclub. Een indrukwekkend gezicht, zo’n bonte mensenmassa. Op de brug aangekomen moesten ook wij wachten voor het stoplicht en konden dus de totale happening overzien. Rechts van ons keken we uit over de rivier waar vele boten van allerlei soorten voeren. Ik had wel even nodig om me er op te oriënteren waar de race nu eigenlijk gehouden werd. Ik zag twee lange rijen witte palen midden in het water staan waartussen enkele roeiers roeiden. Ook zag ik op de oever een aantal grote witte tenten met blauw gestreepte voorkanten staan waarvoor meerdere vlotten in het water lagen. Daarop waren teams druk in de weer met hun boten. Voor ik alles goed had kunnen observeren moesten we weer verder.

In het hotel aangekomen hebben we snel onze bagage op de kamer gezet en zijn weer terug naar Henley gegaan. Op het dorpsplein, waar een typisch Engelse kerk met vierkante toren, even een paar ponden gepind en toen naar de brug. We werden opgenomen in het dringende voetvolk over het smalle voetpad over de brug en liepen naar het regattaterrein. Veel konden niet zien want alles was met witte schermen afgezet en alleen toegankelijk als je de juiste batch droeg. Graag had ik bij de roeiers gaan kijken maar dat kon ik vergeten. Beveiliging alom. Het terrein van de Leander club was geheel afgesloten. Ook het Stewards Enclosure mochten we niet binnen. We slaagde er toch in om verderop bij de rivier te komen. Toen zag ik hoe de zaak in elkaar stak. In het midden tussen de twee rijen witte palen werden de races gehouden over een parcours van 1 mile en 550 yards of te wel 2,112 km. Steeds roeiden twee boten tegen elkaar die gevolgd werden door een lange smalle juryboot. Prachtig om te zien. Er liep veel publiek, netjes gekleed in kostuum of lange jurk met hoed, rond om de strijd te aanschouwen. We keken even naar de roeiers die langs kwamen. Toen zag ik dat er langs het parcours in het water om de zoveel mile kleine platformen stonden met daarop mensen die steeds met borden, die omhoog werden gehesen, de volgorde aangaven van de passerende roeiers. Toch wel bijzonder om te zien daar er ook een forse drone met camera boven het parcours vloog en meerdere Tv-camera’s het gebeuren vastlegden. Het leek mij een overblijfsel uit de tijd dat de moderne communicatie nog zijn intrede moest doen. Apart om te zien en ik vond dat het bijdroeg aan de authenticiteit van de Regatta.

Daar het al laat was en we de hele dag al hadden gereden besloten we eerst te gaan eten. Bij een Indiaas restaurant genaamd, “Spice Marchant”. Een heerlijke maaltijd die me weer terugbracht naar mijn scheepsjaren toen ik vaak met Indiërs voer. Dikwijls heb ik toen gesmuld van allerlei Indiase gerechten. Het werd al een beetje donker en we waren allebei moe dus gingen we terug naar ons hotel en kropen onder de wol. Na een vroeg Engels ontbijt gingen we geheel volgens de geldende dresscode gekleed, terug naar het Regattaterrein. Daar we nu een batch van de Regatta Enclosure droegen konden we zonder problemen naar binnen. We hebben langs de oevers het parcours verkend en een poosje aan de waterrand gezeten om een paar wedstrijden te volgen. Later zijn we naar de startplaats gelopen. Die was naast Temple Island, een klein eilandje met daarop inderdaad een niet klein uitgevallen tempel. Daarnaast lagen twee pontons in het water waar iemand plat op lag om de startende boot vast te houden tot die door de er achter liggende jury in hun fraaie volgboot werden gestart. Zodra de roeiers waren vertrokken voer de juryboot er met gezwinde snelheid achteraan. Prachtig om te beleven en een paar starts mee te maken. We hebben met volle teugen van de heersende indrukwekkende sfeer. ‘s Middags zijn we naar roeimuseum van Henley geweest. Ook weer een leuke bezienswaardigheid waar oude en nieuwe technieken te zien waren.

Daar zag ik o.a. een van de eerste ergometers tegen de wand hangen. Ik moest goed kijken om te zien hoe het een en ander werkte. Prachtig mooi uitgedachte techniek voor die tijd. Ook de evolutie van de dollen was er te zien evenals een oude roeiboot met een bijzonder verstelbaar voetenbankje. Door schuin achter elkaar geplaatste richels kon het voetenbord dichter of verder van de roeier gezet worden. Eenvoudig en vernuftig.

Meerdere kampioensboten van Olympische deelnames en Wereldbekers waren tentoongesteld. Fraai om te zien.

Daarna zijn we nog een hapje gaan eten in “The Angel on the Bridge”.  De volgende dag wachtte ons weer een lange reis terug zodat we vroeg zijn gaan slapen en droomden van een paar fantastische onvergetelijke dagen.

Frans Aarts.